قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -سبعة يظلهم الله تحت ظل عرشه يوم لاظل الا ظلة : رجل قلبه معلق بالمساجدهفت نفرند كه خدا (روزى كه سايه اى جز سايه او نيست ) آنان در سايه عرش خود پناه مى دهد: مرديكه به مسجد علاقه دارد (مسجد را رها نميكند) (نهج الفصاحه ، ح 1731).

- نجات اهل مسجد از بلاها

قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -اذا نزلت العاهات و الافات ، عوفى ، اهل المساجدهنگامى كه مشكلات و بلاها (براى اهل زمين ) نازل مى شود، اهل مساج در امانند. (مستدرك الوسائل ج 1، ص 226).

- عبور و مرور از مساجد

قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -لاتجعلوا المساجد طرقا حتى تصلوا فيها ركعتين مساجد را گذرگاه قرار ندهيد، مگر آنكه هنگام عبور دو ركعت نماز در آن بخوانيد. (وسائل الشيعه ، ج 3، ص 553).

- مسجد غريب

قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -الغرباء فى الدنيا: قرآن فى جوف ظالم ، و مسجد فى نادى قوم لايصلى فيه ، و مصحف فى بيت لايقرء فيه و رجل صالح مع قوم سوءدر جهان چهار چيز غريب است :

1 - قرآن در سينه ستمگر

2 - مسجد در جمع گروهى كه در آن نماز نخوانند.

3 - قرآنى در خانه اى كه آن را نخوانند.

4 - مرد پارسا در ميان مردم بد. (نهج الفصاحه ، حديث 2038).

- مردگان و اهل مسجد

قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -ما من يوم الا و ملك ينادى فى المقابر: من تغبطون ؟ فيقولون : اهل المساجد، يصلون و لانقدر، و يصومون ولانقدرهمه روز در ميان مردگان فرشته اى ندا در مى دهد: نسبت به چه كسانى غبطه مى خوريد؟ آنها پاسخ مى دهند: ما نسبت به اهل مساجد غبطه مى خوريم ، زيرا ايشان نماز مى گزارند و روزه مى گيرند و ماتوان انجام آن را نداريم . (مستدرك الوسائل ، ج 3، ص 363).

- انسان مسجدى ، الگو و نمونه جامعه

قال الصادق - عليه السلام -يا فضل ! لاياءتى المسجد من كل قبيلة الا وافدها و من كل اهل بيت الا نجيبها، يا فضل !لايرجع صاحب السمجد باقل من احدى ثلاث خصال : اما دعاء يدعو به يدخله الله به الجنة و اما دعاء يدعو به فيصرف الله عنه به بلاء الدنيا و اما اخ يستفيده فى الله

اى فضل ! از هر جمعى تنها آنان كه (در فضايل ) از همه برترند و به منزله الگو براى گروه خود هستند به مسجد مى آيند و از اهل خانه اى تنها برگزيدگان آن ها به مسجد مى آيند. اى فضل ! كسى كه اهل مسجد است باز نمى گردد، مگر اينكه يكى از توفيقات زير نصيب او خواهد شد: موفق به دعايى مى شود كه خداوند به بركت آن دعا او را به بهشت مى برد، يا دعايى مى كند كه خداوند به سبب آن ، بلاى دنيا را از وى دور مى كند ويا دوست و برادرى پيدا مى كند او را در رسيدن به اهداف الهى يارى مى كند. (وسائل الشيعه ، ج 3، ص ‍ 477).